شعر

جاده

منوچهرآتشي

به آفتاب سلامي دوباره خواهم كرد

به آفتاب سلامي دوباره خواهم داد
به جويبار كه در من جاري بود
به ابرها كه فكرهاي طويلم بودند
به رشد دردناك سپيدارهاي باغ كه با من
از فصل هاي خشك گذر مي‏كردند
به دسته هاي كلاغان
كه عطر مزرعه هاي شبانه را
براي من به هديه مي آوردند
به مادرم كه در آيينه زندگي مي كرد
و شكل پيري من بود
و به زمين كه شهوت تكرار من٬ درون ملتهبش را
از تخمه هاي سبز مي انباشت-سلامي دوباره خواهم داد
مي آي ٬مي آيم مي آيم
با گيسويم: ادامه ي بوهاي زير خاك
با چشم هايم: تجربه هاي غليظ تاريكي
با بوته ها كه چيده ام از بيشه هاي آن سوي ديوار
مي آيم٬ مي آيم٬ مي آيم
و آستانه، پر از عشق مي شود
و من در آستانه به آنها كه دوست مي دارند
و دختري كه هنوز آنجا
در آستانه ي پر عشق ايستاده٬ سلامي دوباره خواهم داد...

فروغ فرخزاد

* خواستم براي 777مين پست وبلاگ، يك پست اميددار بيارم، اين شد كه قرعه به نام اين عكس و شعر خورد.

پريشونيِ زلفونت، پريشون خاطرُم كرده

طرّه آشفته -چنين- در گذرِ باد، مرو
كه پريشانيِ زلف تـو، پريشـانم كرد

صحبت لاري
* نميدونم عنوان رو از جايي/آهنگي شنيدم يا همين جوري اومد، اما دلم خواستش خب.

آه... دلم..‏

دلم شاخه ‌اي
كه مي‌خواهد با پرنده پرواز كند
دلم شاخه‌ اي
كه در وداع ِ پرنده، تكان مي‌خورد...

سيلي خورِ امواجم...‏

نه چون اهل خطا بوديم رسوا ساختي ما را
كه از اول براي خاك دنيا ساختي ما را 

ملائك با نگاه يأس بر ما سجده مي‏كردند 
ملائك راست ميگفتند اما ساختي ما را 

كه باور مي‏كند با اينكه از آغاز مي‏ديدي 
كه منكر مي‏شويم آخر خودت را، ساختي ما را 

به ظاهر ماهياني ناگزير از تنگ تقديريم 
تو خود بازيچۀ اهل تماشا ساختي ما را 

به جاي شكر گاهي صخره ها در گريه مي‏گويند 
"چرا سيلي خور امواج دريا ساختي ما را؟"

دلِ آزردگانت را به دام آتش افكندي 
به خاكستر نشاندي سوختي تا ساختي ما را!

فاضل نظري

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...