شعر

با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر

بنماي رخ كه باغ و گلستانم آرزوست                 بگشاي لب كه قند فراوانم آرزوست
اي آفتاب حسن برون آ دمي ز ابر                      كان چهره مشعشع تابانم آرزوست
بشنيدم از هواي تو آواز طبل باز                       باز آمدم كه ساعد سلطانم آرزوست
گفتي ز ناز بيش مرنجان مرا برو                      آن گفتنت كه بيش مرنجانم آرزوست
وان دفع گفتنت كه برو شه به خانه نيست          وان ناز و باز و تندي دربانم آرزوست
در دست هركي هست ز خوبي قراضه​هاست   آن معدن ملاحت و آن كانم آرزوست
اين نان و آب چرخ چو سيل​ست بي​وفا                 من ماهيم نهنگم عمانم آرزوست
يعقوب وار وا اسفاها همي زنم                         ديدار خوب يوسف كنعانم آرزوست
والله كه شـهر بـي تو مرا حبس مي​شود                آوارگي و كوه و بيابانم آرزوسـت
زين همرهان سست عناصر دلم گرفت             شير خدا و رستم دستــانم آرزوست
جـانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او                 آن نور رويِ موسـي عمرانم آرزوست
زين خلق پرشكايت گريان شدم ملول         آن هاي هوي و نعره ي مستانم آرزوست
گوياترم ز بلبل اما ز رشك عام                        مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست
دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر         كز ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند يافت مي​نشود جسته​ايم ما            گفت آنك يافت مي​نشود آنم آرزوست
هرچنــد مفلســم، نپذيرم عقيق خُورد                 كان عقيق نــادر ارزانم آرزوست
پنهان ز ديده​ها و همه ديده​ها از اوست              آن آشكار صنعت پنهانم آرزوست
خود كار من گذشت ز هر آرزو و آز                  از كان و از مكان پي اركانم آرزوست
گوشم شنيد قصه ي ايمان و مست شد       كو قسم چشم صورت ايمانم آرزوست
يك دست جام باده و يك دست جعد يار        رقصي چنين ميانه ي ميدانم آرزوست
مي​گويد آن رباب كه مُردم ز انتظار             دست و كنار و زخمه ي عثمانم آرزوست
من هم رباب عشقم و عشقم ربابي​ ست       وان لطف​هاي زخمه رحمانم آرزوست
باقي اين غزل را اي مطرب ظريف        زين سان همي​شمار كه زين سانم آرزوست
بنماي شمس مفخر تبريز رو ز شرق              من هدهدم حضور سليمانم آرزوست

جلال الدين محمد بلخي (مولوي)

ادركني عشق

 اي غايب ِ هميشه دفتر حضور 

    اي غايب از نظر در آسمان ظهور 

   كجاي اين دنيا ، كدام خانه اي آقا 

          نزديكي به من، يا كه دور تر از دور تر ها؟

  چقدر جمعه ، چند سال هجري ديگر 

         با تو ميشويم بهار .. اي بهار ِ سر سبز تر 

بگو چقدر ، چند گناه فاصله افتاده 

     چه چيز بين ما و شما سايه انداخته ؟

تا كجاي اين تقويم ، مشق انتظار داريم ؟

     تا به كي با شيطان ، جنگ تن به تن داريم ؟

                                                                                         خسته ازظلمم ، خسته از ظالمان ِ زمان 

                   زبانم لال ، قلب نازتان ، امام زمان .....

 نكند كه تير بكشد از اين دوروريي ها 

 از اين كه عهد خوانديم و باز شكستن ها 

از اينكه نديديم نگاه شما را 

          وقتي كه رد شديد از كوچه ، كنار ما 

 شرمنده ام كه ادعاي انتظار داريم 

                            كه ندبه هاي نخوانده هم زياد داريم 

رسيده آخر دنيا ، آقا ظهور كن 

 غروب هاي سرخ جمعه را طلايي كن 

بر ما ببخش ، ادامه ي كبراي غيبت را 

ترسم كه به گور ببرد دل ، آرزويت را 

به اميد ظهورت ، التماس دعاي فرج 

    ادركني عشق ، اللهم عجل لوليك الفرج 

+ شعر از : ليلا عليزاده (خودمــ !) 

+حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف فرمود:

پس هر يك از شما بايد به آنچه به وسيله آن به دوستي ما نزديك مي‌شود عمل كند

                       و آنچه از جانب او، ما را به خشم و ناراحتي نزديك نمايد دوري كند؛ زيرا فرج ما آني و ناگهاني فرا مي‌رسد.

+نفس بريده صدا مي زنيم در همه حال ... به دادمان برس اي ميم و حا و ميم و دال ... 

+ امامتت مبارك آقـــا جــان !                       

بنويسيد به سنگ لحدم...‏

بگو تا كي ز غم افسرده باشم؟
ز هجــران گلم پژمــرده باشم؟
از آن ترسم كه چون از در درآيي
من از داغِ فراق ت مرده باشم...

* همراهي عكس و شعر از اينجا

* اين پست خودم را مرور ميكردم، اشكم همينطور مي آمد... همين است خب...                                                                                                                                                               داريم از نيامدن ت پير ميشويم آقا...

* حتي خيالِ بي تو شدن ميكشد مرا... كارم به روزگار جدايي نميرسد...

* جمعه اي كه روزِ شهادت پدر بزرگوارشان، امام حسن عسكري عليه السلام است... آدم دلش بيشتر ميگيرد... آن هم وقتي حديث آن حضرت را بخواني كه:
شديدتر از يتيمى كه به پدرش دسترسي ندارد، يتيمي ست كه به امام زمانش دسترسي ندارد و نميداند حكم او در مسائل دين چيست!

*

گمان هرگز نمي بردم كه واويلا ترين باشي!

بايد تو را هميشه به دقت نگاه كرديعني نه سرسري، سر فرصت نگاه كرد

خاتون! بگو كه حضرت ِ خالق خودش تو را

وقتي كه آفريد چه مدت نگاه كرد

هر دو مخدرند كه بيچاره مي كنند

بايد به چشم هات به ندرت نگاه كرد

هر كس نظاره كرد تو را دلسپرده شد

فرقي نمي كند به چه نيت نگاه كرد

عارف اگر براي تقرب به ذات حق

زاهد اگر براي ملامت نگاه كرد

تو بي گمان مقدسي و كور مي شود

هر كس تو را به قصد خيانت نگاه كرد

*عنوان از محمدرضا تركي:          

"خدا وقتي تو را مي آفريد از جنس ليلاها

                     گمان هرگز نمي بردم كه واويلا ترين باشي"

*شاعر: "مسلم محبي"

ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم

دريا و من چقدر شبيهيم ، گرچه بازمن سخت بيقرارم و او بيقرار نيست 
 با او چه خوب مي شود از حال خويش گفت  دريا كه از اهالي اين روزگارنيست 
امشب ولي هواي جنون موج ميزند دريا سرش به هيچ سري سازگار نيست 
 اي كاش از تو هيچ نمي گفتمش ببين دريا هم اينچنين كه منم بردبار نيست

 شعر و عنوان از محمد علي بهمني 

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...