شعر

كمي ديگر پاييز باش

                  برگ ريزان كه راه انداختي
                  واژه هايمان جان گرفت
                  ما از تو شعر گفتيم
                  دل انارها خون شد
                  حالا
                  رگبارهايت را تند تر كرده اي
                  مي خواهي به زمستان برسي
                  لطفا
                  تا شعرهايمان دم بكشد
                  كمي ديگر پاييز باش

شايد اين پاييز ِ آخر باشد

                           شايد اين پاييز كه بگذرد
                           نه نامي از من بماند
                           نه نشاني از تو
                           شايد اين پاييزِ آخر باشد...‏                     

باغ، امسال، چه پاييز عجيبي دارد

تو هم همرنگ و همدرد مني، اي باغ پاييزي
تو هم بي برگ و من هم چون تو، بي برگم

چو مي پيچد ميان شاخ هايت هوي هوي باد
بگوشم از درختان هاي هاي گريه مي آيد

مرا هم گريه مي بايد
مرا هم گريه مي شايد

كلاغي چون ميان شاخه هاي خشك تو فرياد بردارد
به خود گويم كلاغك در عزاي باغ، عريان تعزيت خوان است
و در سوگِ بزرگِ باغ، گريان است...

شب يلدا

در همين حسرت كه يك شب راكنارت، مانده ام

در همان پس كوچه ها در انتظارت مانده ام

كوچه اما انتهايش بي كسي بن بست اوست

كوچه اي از بي كسي را بيقرارت مانده ام

مثل دردي مبهم از بيدار بودن خسته ام

در بلنداهاي يلدا خسته، زارت مانده ام

در همان يلدا مرا تا صبح،دل زد فال عشق

فال آمد خسته اي از اين كه يارت مانده ام

 فــــــــال تا آمد مرا گفتي كه ديگر،مرده دل

وز همان جا تا به امشب، داغدارت مانده ام

خوب مي دانم قماري  بيش اين دنيا نـبود

من ولي در حسرت بُردي،خمارت مانده ام

سرد مي آيد به چشم مست من  چشمت و باز

جنون ِ آتشين

پاييز را ساده منگر 

پاييز؛ 

اتحاد ِ جنون آميزِ برگ است با نور...‏ 

عاشقانه ي برگي ست كه 

همرنگ ِ خورشيد شده ست.‏

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...