شعر

پرنده آمد

پرنده آمد و گشتي زد و به شاخه نشست
سكوت باغ پر از نغمه شد ز خواندن او
پرنده پر زد و رفت
تو را به ياد من آورد
ونغمه هاي تو
را
به خانه آمدن و لحظه هاي در زدنت
به هر دري كه رسيدي در دگر زدنت
چو دختران نسيم
به گام نرم رسيدن ميان خانه ي ما
به هر اطاق و به هر كنج خانه سر زدنت
ميان گلدانها
گلي ز شاخه ربودن به زلف برزدنت
سپس به نغمه گري بوسه هاي خاطره ساز
به گونه و لب من تا دم
سحر زدنت
دوباره نغمه زنان به وقت صبح
چو مرغان ز خانه پر زدنت

مهدي سهيلي

كودكي ها

كودكيهايم اتاقي ساده بود
قصه اي، دور اجاق ساده بود

شب كه مي شد نقش ها جان مي گرفت
روي سقف ما كه طاقي ساده بود

مي شدم پروانه خوابم مي پريد
خوابهايم اتفاقي بود

زندگي دستي پر از پوچي نبود
بازي ما جفت و طاقي ساده بود

قهر مي كردم به شوق آشتي
عشق هايم اشتياقي ساده بود

ساده بودن عادتي مشكل نبود
سختي نان بود و باقي ساده بود

قيصر امين پور

چيزي نمانده غرقم كند...‏

يك هفته است
كه باران
تا پنجره‌ي اتاق‌م بالا آمده
و چيزي نمانده‌ ست در خود غرق‌م كند
درست مثل آن سال
كه برف؛
تا سقف اتاق‌ام رسيده‌ بود...

عزيزم!
تو نيستي
و هيچ چيز متوقف نمي‌شود
وقت‌اش رسيده بازگردي
تا خورشيد به خانه برگردد...

باران! اشك هايت، مرا هم غرق كرد...‏

از پشت پنجره
                  ديدم…
باران،
در اشك خويش،
                     غرق شده بود...

واي، باران، باران...شيشۀ پنجره را باران شست...‏

واي، باران، باران...

شيشۀ پنجره را باران شست...

از دل من اما،

چه كسي نقشِ تو را، خواهد شست؟

آسمان سربي رنگ،

من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ،

مي پرد مرغ نگاهم تا دور،

واي، باران، باران،

پر مرغان نگاهم را شست...

حميد مصدق

پ.ن: عاشق اين شعرِ مصدق هستم...

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...