شعر

اين پنجره و راز دل و نم نم باران

باران مي بارد...
و من؛
در اين هواي نبودنِ تو،
مينشينم؛ پشت پنجره ي مه گرفته...
سرم؛
تكيه ميخورد به شيشه...‏
و انگشتانم؛
بي هوا مي لغزند روي شيشه و نقش ميزنند...
و گونه هايم؛
آهسته آهسته،
خيس مي‏شوند...‏

به سوي تو، به شوقِ رويِ تو، به طرفِ كويِ تو، سپيده دم آيم، مگر تو را جويم، بگو كجايي؟

در بيابان گر به شوق كعبه، خواهي زد قدم
سرزنش ها گر كند خار مغيلان، غم مخور...

احرام چو بستيد، از اين باديه رستيد...‏

اي قوم به حج رفته كجاييد؟ كجاييد؟
معشوق همين جاست، بياييد... بياييد

مولوي

پ.ن: عكس را قبل از اين، اينجا آورده ايم، منتها به اين شعر هم ميآمد، خصوص كه بي تناسب به اين ايام هم نيست...
ضمنا توصيه ميكنم نواي شعر را با صداي هژير مهرافروز از اينجا دانلود كنيد و بشنويد. من كه دوست دارم.

خسته ي يك خواب بلند نزديكم...

به خدا من خسته‌ام
خيلي دل‌م مي‌خواهد از اين‌جا
به جانب ِ آن رهايي ِ آرام ِ بي‌دردسر برگردم،
آيا تو قول مي‌دهي
دوباره من از شوق سادگي... اشتباه نكنم؟
...

حالا چمدانت را بردار
آرام و پاورچين از پله‌ها به جانب آسمان بيا،
ما دوباره به خواب ِ دور ِ هفت دريا و
هفت رود و هفت خاطره برمي‌گرديم..
آن‌جا تمام ِ پريان ِ پرده‌پوش،
در خواب‌ ِ ني‌لبك‌هاي پرخاطره، ترانه مي‌خوانند

آن‌جا خواب هم هست،‌ اما بلند...
ديوار هم هست، اما كوتاه...
فاصله هم هست، اما نزديك...

سيد علي صالحي

كليدي بايد؛ براي رفع دل گرفتگي ها...‏

گيرم كليد را در قفل در چرخاندي،
دلت باز نخواهد شد!

گروس عبدالملكيان

*

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...