شعر

چه ميشد اگر ساحلي دور بودم...

تو در چشم من همچو موجي
خروشنده و سركش و ناشكيبا
كه هر لحظه ات مي كشاند بسويي
نسيم هزار آرزوي فريبا

تو موجي
تو موجي و درياي حسرت مكانت
پريشان رنگين افقهاي فردا
نگاه مه آلوده ي ديدگانت

تو دائم بخود در ستيزي
تو هرگز نداري سكوني
تو دائم ز خود ميگريزي
تو آن ابر آشفته ي نيلگوني
چه مي شد خدا يا ...

زانري باراني ام؛ آقا به دادم ميرسي؟

زائري باراني ‏ام؛ آقا؛ به دادم مي‎رسي؟
بي پناه و خسته و تنها؛ به دادم مي‎رسي؟

گرچه آهـو نيستم؛ اما پـر از دل‏تنگـي ‏ام
ضامن چشمان آهوها؛ به دادم مي‎رسي؟

از كبوترهـا كـه مي ‏پرسـم؛ نشان‎م مي‎دهند
گنبد و گلدسته‏ هايت را؛ به دادم مي‎رسي؟

ماهي افتاده بر خاكم؛ لبالب تشنگي
پهنه‏ ي آبي ‏ترين دريا؛ به دادم مي‎رسي؟

من دخيل التماسم را به چشم‏ت بسته‏ ام
هشتمين دردانه‏ ي زهرا؛ به دادم مي‎رسي؟

بــاز هم مشهـد؛ مسافرهـا؛ هياهـوي حـرم
يك نفر فرياد زد: آقا؛ به دادم مي‎رسي؟

*

اي حرم ت ملجأ درماندگان...‏

         آمده ام، آمدم اي شاه؛ پناهم بده
          خطِ اماني ز گناهم بده

          اي حرمت ملجأ درماندگان
          دور مران از در و راهم بده

          لايق وصلِ تو كه من نيستم
          اذن به يك لحظه نگاهم بده

          لشگر شيطان به كمين من است
          بي كسم اي شاه؛ پناهم بده

بشنويد اين نواي دوست داشتني را:
                                            اي حرم ات ملجاء درماندگان...

دلي سربلند و سري سر به زير ... از اين دست عمري به سر برده ايم

سراپا اگر زرد و پژمرده ايم
ولي دل به پاييز نسپرده ايم

چو گلدان خالى لب پنجره
پر از خاطرات ترك خورده ايم

اگر داغ دل بود، ما ديده ايم
اگر خون دل بود، ما خورده ايم

اگر دل دليل است، آورده ايم
اگر داغ شرط است، ما برده ايم

اگر دشنه دشمنان، گردنيم
اگر خنجر دوستان، گرده ايم

گواهى بخواهيد، اينك گواه
همين زخم هايى كه نشمرده ايم!

دلى سر بلند و سرى سر به زير
از اين دست عمرى به سر برده ايم

قيصر امين پور
شنيدني

خوش به حالشان كه لنگه ي هم اند!‏

لنگه هاي چوبي در حياط مان

گرچه كهنه اند و جيرجير مي كنند

                                     محكمند

خوش به حالشان

كه لنگه ي همند...

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...