شعر

*‌ براى شهادت سيدالساجدين، امام چهارم على بن الحسين، زين العابدين عليه السلام

* ميگويد: رفت آنكه قولش قالو بلي بود

ميرسم به بخشي از قصيده معروف جناب فرزدق -شاعر به نام عرب- در مدح حضرت سجاد عليه السلام:

ما قـال لا قط الا فى تشهده .... لولا التشهد كانت لاءه نعـم

هرگز "نه" نگفته جز در تشهد نمازش (حاجت هيچ سائلي را رد نفرمود)

و اگر تشهد نماز نبود "نه"هاى او همه "آرى" بود...

* ميگويد: بر گردن ش آثار زنجير ستم بود

يادم ميآيد به آن روايت:

قال جابر الجعفي: «لمّا جرّد مولاي محمّدُ الباقر، مولاي علي بن الحسين ثيابه ووضعه على المغتسل، وكان قد ضرب دونه حجاباً سمعته ينشج ويبكي حتّى أطال ذلك، فأمهلته عن السؤال حتّى إذا فرغ من غسله ودفنه، فأتيت إليه وسلّمت عليه وقلت له: جُعلت فداك مِمَّ كان بكاؤك وأنت تغسل أباك ذلك حزناً عليه؟  قال: لا يا جابر، لكن لمّا جرّدت أبي ثيابه ووضعته على المغتسل رأيت آثار الجامعة في عنقه، وآثار جرح القيد في ساقيه وفخذيه، فأخذتني الرقّة لذلك وبكيت»

موسوعة شهادة المعصومين ۳/۶۰

جابر جعفي ميگويد هنگامي كه مولايم امام محمد باقر عليه السلام لباس هاي مولايم امام علي بن الحسين عليه السلام را از تنش بيرون آورد و بدن مطهر وي را روي مغتسل قرار داد (درحاليكه پرده اي بين خود و ما قرار داده بود) صداي گريه و ناله امام را به مدت طولاني ميشنيدم.

منتظر شدم تا وقتي كه كار غسل و كفن و دفن به پايان رسيد.

در آن هنگام نزدش رفتم و سلام دادم و گفتم: فدايت شوم~ گريه از چه بود در هنگام غسل؟ آيا از ناراحتي بر وفات ايشان؟!

فرمود: نه اي جابر. لكن هنگامي كه لباس هاي پدرم را بيرون آوردم آثار غل و زنجير جامعه را بر گردنش و آثار زنجير را بر ساق و بازوي وي ديدم و دلم به درد آمد و گريه كردم.

* ميگويد: گر آب مي ديد خون گريه مي كرد

كه روايت آورده اند كه وقتي آب مي‌آوردند تا حضرت ميل كنند، اشك مباركشان جاري مي‌شد و مي‌فرمودند: چگونه بياشامم در حالي كه پسر پيامبر را تشنه كشتند؟! بحارالانوار: ج ۴۴، ص ۱۴۵

 يا مي‌فرمودند: چرا نگريم و حال اينكه پدرم را منع كردند از آبي كه براي حيوانات وحشي و درنده‌ها آزاد بود؟

مناقب ابن شهر آشوب: ج ۲، ص ۲۶۴

و ميآورند كه امام صادق عليه‌السلام به زراره فرمود: جدّم علي بن الحسين عليه‌السلام هرگاه حسين بن علي را به ياد مي‌آورد آنقدر اشك مي‌ريخت كه محاسن شريفش پر از اشك مي‌شد و بر گريه او حاضرين گريه مي‌كردند. كسي عرض كرد: آقاي من، وقت آن نرسيده كه گريه شما تمام شود؟

فرمودند: واي بر تو! يعقوب نبي دوازده پسر داشت و خداوند يكي از آنها را از او پنهان نمود. آنقدر گريه كرد كه نابينا شد و حال آنكه مي‌دانست پسرش زنده است؛ ولي من در يك روز پدر و عمو و هفده نفر از خاندانم را ديدم كه با بدن هاي مجروح و سرهاي جدا روي زمين گرم افتاده بودند. چگونه حزن من تمام شود و اشك من پايان پذيرد؟! لهوف: ص ۲۱۰

ضمن اينكه طبق بعضي روايات كه تو مصادر متأخر آمده وقتي بكاؤون خمسه را ميشمارند، بعد از حضرت آدم و يعقوب و يوسف و صديقه طاهره سلام الله عليهم، امام سجاد عليه السلام هستند.