شعر

خيال كن كه غزالم...

شبيه مرغك زاري كز آشيانه بيفتد
جدا زدامن مادر، به دام دانه بيفتد

ز نازكي ز ندامت، ز بيم صبح قيامت
بدان نشان كه شنيدي، سري به شانه بيفتد

به كار آنكه برون از بهشت گشته عجب نيست
كه در جهنم غربت، به ياد خانه بيفتد

نشان گرفته دلم را، كمان ابروي ماهي
خداي را كه مبادا، دل از نشانه بيفتد

دلم به كشتي كربت، به طوف لجه ي غربت
چو از كرانه ي تربت، به بيكرانه بيفتد

شوم چو ابر بهاران، ز جوش اشك چو باران
كه دانه دانه برآيد، كه دانه دانه بيفتد

جهان دل است و تو جاني نه بلكه جان جهاني
همه سكندر و دارا، كزين فسانه بيفتند

خيال كن كه غزالم، بيا و ضامن من شو
بيا كه آتش صياد، از زبانه بيفتد

الا غريب خراسان، رضا مشو كه بميرد

اگر كه مرغك زاري از آشيانه بيفتد

بي واژه- محمد اصفهاني

ادامهـ مطلبـ
| ۱ آذر ۱۳۹۴ | ۰۳:۲۰:۳۳ | مدير سايت
،

منم آن برگ پاييزي...‏

برگ پاييزم
بى نشان
گم در سطور تلخِ تاريخ
چندان فـرقى نمي‏كنـد
من؛ فردا زمين را بوسه خواهم زد...
و استخوان‏هايم
ملودى مي‏شود زيرِ پاى عابران!‏

بيژن طاهري اذرك

ادامهـ مطلبـ
| ۱ آذر ۱۳۹۴ | ۰۳:۲۰:۳۳ | مدير سايت
،

اي برگ ستمديده پاييزي! آخر تو ز گلشن ز چه بگريزي؟

به رهي ديدم بــرگ خـزان
پژمرده ز بيداد زمـان
كز شاخه جدا بود...

پ.ن: تصنيف با صداي مرحوم ايرج بسطامي، بسي شنيدني ست، بشنويد حتماً. مرضيه هم خوانده كه به همه توصيه نميكنم خب ;)

ادامهـ مطلبـ
| ۱ آذر ۱۳۹۴ | ۰۳:۲۰:۳۲ | مدير سايت
،

با من طلوع كن

با من طلوع كن
من از پريشاني ها سخن نمي گويم من از پريشاني ها
سخن نميگويم
بزرگ بودن رود از پرنده يي ست كه با ناي سبز خونين مي خواند
بزرگ بودن رود از نبودن ست
به دريا نشستن ست
و رازي نگفتن ست
نه گفتن
من از پريشاني ها سخن چگونه بگويم؟

م.آزاد

شايد بشه گفت اي روشني صبح به مشرق برگرد.

پ ن:اين عكس رو براي اين گذاشتم كه با ديدن اين عكس يه آرامشي توش مي بنيم .كه دلم مي خواهد يه صبح كنار ساحل بيدار شم و اين چراغ هاي قشنگ رو روي آب ببينم.روياش رو دوست دارم.