شعر

بشنو صداي باران، بشنو صداي عشق

           چشم هايم را مي بندم
           باران؛     
                   شنيدني ست...

محمدرضا واحدي

خوش به حال ِآينه..

خوش بـه حـال ِ آيـنـه، چـون بـا تـو خـلـوت مي‌كـنـد..

بعدنوشت:

در ميان ِاشعار كلاسيك، بيت‌هاي خوبي يافت مي‌شد مناسب تصوير؛ اما دلم، به آوردنشان، مايل نشد

مثلاً اين بيت از سعدي:

جز صورتت در آينه، كَس را نمي‌رسد / با صورت ِبديع تو كردن برابري..

بهشتِ من؛ آغوشِ تو

بهشت 
اقتباسي كوچك است 
از آغوش تو

* حالا كه گفتم، اينم بيارم كه دوست دارمش:
                به من فرصت بده گم شم دوباره .... توي آغوش بخشايندۀ تو....
                به من فرصت بده رنگين كمون شم ... از آغوش تو تا معراج پرواز...

باران نگاه

 تا تو نگاه مي كني، كار من آه كردن است
اي به فداي چشم تو، اين چه نگاه كردن است؟

 شب همه بي تو كار من، شكوه به ماه كردن است
روز ستاره تا سحر، تيره به آه كردن است

متن خبر كه يك قلم، بي تو سياه شد جهان
حاشيه رفتنم دگر، نامه سياه كردن است

چون تو نه در مقابلي، عكس تو پيش رو نهم
اين هم از آب و آينه، خواهش ماه كردن است

اي گل نازنين من، تا تو نگاه مي كني
لطف بهار عارفان، در تو نگاه كردن است

لوح خدانمايي و آينۀ تمام قد
بهتر از اين چه تكيه بر، منصب و جاه كردن است؟

ماه عبادت است و من با لب روزه دار از اين
قول و غزل نوشتنم، بيم گناه كردن است

ليك چراغ ذوق هم اينهمه كشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه كردن است

من همه اشتباه خود جلوه دهم كه آدمي
از دم مهد تا لحد، در اشتباه كردن است

غفلت كائنات را، جنبش سايه ها همه
سجده به كاخ كبريا، خواه نخواه كردن است

از غم خود بپرس كو با دل ما چه مي كند؟
اين هم اگرچه شكوۀ شحنه به شاه كردن است

عهد تو ‘سايه’ و ‘صبا’ گو بشكن كه راه من
رو به حريم كعبۀ ‘لطف اله’ كردن است

گاه به گاه پرسشي كن كه زكات زندگي
پرسش حال دوستان، گاه به گاه كردن است

بوسۀ تو به كام من، كوهنورد تشنه را
كوزۀ آب زندگي؛ توشۀ راه كردن است

خود برسان به شهريار، اي كه در اين محيط غم
بي تو نفس كشيدنم، عمر تباه كردن است

شهريار

* شايد تصوير در يك نگاه آدم را ياد حيراني و سرگرداني بياندازد، اما ميشود جور ديگر هم ديد. مثلا روي واضح ترين نگاه تصوير (در نيمه چپ تصوير) دقت كنيد و بشويد مخاطب آن نگاه. به ذهن آمدن اين بيت بعيد نيست. يا مثلا ميشود بيت ديگر شعر را خواند كه:

چون تو نه در مقابلي، عكس تو پيش رو نهم
اين هم از آب و آينه، خواهش ماه كردن است

يا مثل باباطاهر و همچنان از نگاه مخاطبي، خواند: "به هرسو بنگرم، روي تو بينم..." :)

بخوان و شرح بده آيه آيه جامعه را*‏

                     يادتان هست نوشتم كه دعا مي خواندم
                     داشتم كنج حرم، جامعه را مي خواندم
                                                                   از كلامت چه بگويم كه چه با جانم كرد
                                                                   محكمـاتِ كلمـاتِ تو مسلمـانم كرد
                     كلماتي كه همه بال و پر پرواز است
                     مثل آن پنجره كه رو به تماشا باز است
                                                                 كلماتي كه پر از رايحۀ غـار حراست
                                                                 خط به خط جامعه، آيينۀ قرآن خداست...

سيدحميدرضا برقعي
عكس از اينجا

* موسى بن عمران نخعي خدمت امام هادي عليه السلام عرض كرد: 
اي پسر رسول خدا! كلامي بليغ و كامل مرا بياموز كه بدان هر يك از شما را زيارت كنم.  
امام عليه السلام در پاسخ زيارتي بلند به او تعليم دادند؛ زيارت جامعه كبيره  ‏
(شيخ صدوق ره؛ كتاب من لا يحضره الفقيه - شيخ طوسي ره؛ التهذيب) 

* عنوان از اين شعرِ خوبِ يوسف رحيمي. 

* توصيه ميكنم اين يادداشت و خصوص لينك هايش را ببينيد حتما.

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...