شعر

ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است*

گـريه نكرده ام
از وقتي نيستي،
هي گرد و خاك مي رود
توي چشمم!

چه غفلت داشتيم اي گل، شبيخون جواني را

جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را
نجستم زندگاني را و گم كردم جواني را

كنون با بار پيري آرزومندم كه برگردم
به دنبال جواني، كوره راه زندگاني را

به ياد يار ديرين كاروان گم كرده رامانم
كه شب در خواب بيند همرهان كارواني را

بهاري بود و ما را هم شبابي و شكر خوابي
چه غفلت داشتيم اي گل، شبيخون جواني را

چه بيداري تلخي بود از خواب خوش مستي
كه در كامم به زهرآلود شهد شادماني را

سخن با من نمي گوئي الا اي همزبان دل
خدايا با كه گويم شكوۀ بي همزباني را

نسيم زلف جانان كو كه چون برگ خزان ديده
به پاي سرو خود دارم هواي جانفشاني را

به چشم آسماني گردشي داري بلاي جان
خدا را بر مگردان اين بلاي آسماني را

نميري شهريار از شعر شيرين روان گفتن
كه از آب بقا جويند عمر جاوداني را

شانه به شانه

كنار هم
شانه به شانه هم 
يك لحظه 
وقتي كه مي رفتند
يكي به سمت شرق
ديگري به غرب!

بدهكاري...طلبكارم...‏

تو
يك عذرخواهي به بالش من بدهكاري!
بس كه هر شب
چنگ ميزنم نبودنت را...

اين چندمين شب است كه من بي تو نيستم؟!‏

اين چندمين شب است كه من با تو نيستم
اين چندمين شب است كه در شعله زيستم

اين عكس اول است كه با هم گرفته‌ايم
من بي‌قرار مستي لبخند كيستم؟!‏ 

اين عكس دوم است در آغاز تشنگي
هم بغض آب قمقمه‌ات را گريستم 

اين عكس آخر است كه لبخند مي‌زنم
اين‌جا كمي شبيه به زخم تو نيستم؟  ‏

اين عكس آخر است كه با هم گرفته‌ايم
از ترس مرگ نيست كه در عكس نيستم 

بر سنگ تابناك تو رمزي نوشته است
ديگر اجازه نيست كنارت بايستم 

امشب تمام خاطره‌ها را گريستم
اين چندمين شب است كه من بي تو نيستم

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...