شعر

كه خنجر عادتش اين است؛ رو در رو نمي برد

و اسماعيل مي‌دانست آن چاقــو نمي‌برد
كه صيادي كه من ديدم، دل از آهو نمي‌برد

كدامين بارگاه است اين؟ كدامين خانقاه است اين؟
كه در اينجـــا نفس از گفتنِ "يــا هـــو" نمي برد

دلا ديوانگي كم نيست، شايد عشق كم باشد
اگر زنجيـــــرها را زور اين بازو نمــي برد

چـــرا ناراحتي اي دوست از دست رفيقـــانت
كه خنجر عادتش اين است رو در رو نمي برد

زليخـــــا را بگو نارنــــج هايش را نگه دارد
كه ديگر نوبت عشق است و تيغ او نمي برد

مهدي جهاندار

* انتخاب اصلي شعر و تصوير از اينجا

اي كاش امشبي كه تو راهيِ مشعري/ همراه خويش راهي صحرا كني مرا

من گريه ميكنم كه تماشا كني مرا
مانند طفل گمشده پيدا كني مرا

حَجت قبول دلبر احرام بسته ام
اي كاش در دعايِ خودت جا كني مرا

با گريه كردن اين دلِ من زنده مي شود
دلمرده آمدم كه تو احيا كني مرا

اسباب زحمتِ تو شده اين گدا ، ولي
هرگز مباد از سر خود وا كني مرا

اي كاش امشبي كه تو راهيِ مشعري
همراه خويش راهي صحرا كني مرا...

سايه هاي بي صدا

نيمه شب نجواكنان در گوش هم
راه افتـــــاديم دوشـــادوش هم

ساحل و ماه و سكوت نيمه شب
شاخه ها سر برده در آغوش هم

جيرجيركهـاي شب خوان يكصـدا
مست از غوغاي نوشانوش هـم

موجها غرق تماشامـــــان شـدند
تـــا كه بـــالا آمــدند از دوش هـم

قرص ماه از آسمـــان مبهوت مـا
مـا رها از خويشتن، مدهوش هـم

بسته شد عهدي ميان ما؛ زديم
مُهر مهري بر لب خــاموش هـــم

سايه هاي ما به هم محرم شدند
بي صــدا رفتند در آغــــوش هـم

خليل جوادي

راهي كه تو رفته اي...

بر پنجره
نقش مي زند
باران
راه، راه
راهي كه تو رفته اي...

رها دربندي

من دفتري پر از غزلم..

من دفتري پُر از غزلم

ناب ِ ناب ِ ناب

چشمي كه عاشقانه بخواند مرا كم است..

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...