شعر

ردّپاي خاطرات...

دنيا كوچكتر از آن است

كه گم شده اي را در آن يافته باشي

هيچ كس اينجا گم نمي شود

آدم ها به همان خونسردي كه آمده اند

چمدانشان را مي بندند

و ناپديد مي شوند

يكي درمه

يكي در غبار

يكي در باران

يكي در باد

و بي رحم ترينشان در برف

آنچه به جا مي ماند

ردّ پايي ست

و خاطره اي كه هر از گاه پس ميزند

عباس صفاري

ادامهـ مطلبـ
| ۱ آذر ۱۳۹۴ | ۰۳:۰۳:۱۹ | مدير سايت
،

خوشا هر باغ را، باراني از سبز

خوشـا هر بـاغ را، بـاراني از سبـز
خوشا هر دشت را، داماني از سبز
براي هر دريچــه، سهمي از نــور
لب هـر پنجـــره، گلدانـي از سبــز

قيصر امين پور

ادامهـ مطلبـ
| ۱ آذر ۱۳۹۴ | ۰۳:۰۳:۱۹ | مدير سايت
،

كوچه باغ

               در فلق بود كه پرسيد سوار
               آسمان مكثي كرد
               رهگذر شاخۀ نوري كه به لب داشت به تاريكي شنها بخشيد
               و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت:
               نرسيده به درخت،
               كوچه باغي ست كه از خواب خدا سبزتر است
               و در آن؛ عشق به اندازۀ پرهاي صداقت آبي ست
               مي روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ سر به در مي آرد،
               پس به سمت گلِ تنهايي مي پيچي،
               دو قدم مانده به گل،
               پاي فوارۀ جاويد اساطيرِ زمين مي ماني
               و تو را ترسي شفاف فرا مي گيرد.
               در صميميتِ سيّالِ فضا،
               خش خشي مي شنوي:
               كودكي مي بيني رفته از كاج بلندي بالا،
               جوجه بردارد از لانۀ نور
               و از او مي پرسي:
                                       خانۀ دوست كجاست؟