شعر

تو را منتظرم..در اين شهر پاييز!

حرف تكراري من
گريه مال من و توست
عشق آن لحظه پيوندِ
نگاه من و توست
*
گل مصنوعي ندارد عطري
اين حقيقت را گفت
گل سرخ دل من
كه شبانه بشكفت
*
و غريبانه گذشت
از دل اينه ها
عاشقانه تركي خورد و شكست
بي صداي بي صدا
*
آه من خسته شدم
و چنان بيزارم از سراشيبي مرگ

شهر من پاييز است
و درختي بي برگ
*
راهي ميكده ام
پس چه شد آن مي ناب؟
كه مرا مست كند
بكشاند همه هستي من را در خواب
*
از تو مي پرسم باز
من كجا گم شده ام؟
بي هدف خواهم رفت
و چنين محو تماشاي توام
*
نشنيدي تو مگر
گله اي نيست ز بخت
نتوان پيوندي
شيشه اي را كه شكست
*
ايستادم لب آب

كه دلم تازه شود
و شنيدم از باد
عشق بايد كه پر آوازه شود
*
من نمي دانستم
كه سرانجام چه ايد به سرم؟
تو مرا خوب نگر
شايد اين بار ببيني كه تو را منتظرم
...

فريبا شش بلوكي

اندوه؛ همين برگ هاي خشك

مي‌پرسم از پاييز؛
اندوه، يعني چه؟
در زيرِ پاهايم،
برگ‌هاي خشك،
بسيارند...

من و برگها؛ هر دو آواره در باد...‏

بادي كه وزيد
همه چيز را برد
جز ياد تو را
كه گردگيري كرد!‏

بي همگان به سر شود، بي تو هم بايد!‏

نيا
آن قدر نيا
كه دلم هر روز
براي خودم تنگ‌تر و تنگ‌تر شود

نيا و بگذار
اين پاييز هم بي ‌تو به سر شود...

انگار كن دلم انار است...‏‏

 دانه هاي دلم را مثل انار دان ميكنم...
     دانه هاي دلم را نگه داشته بودم براي تو؛
                                                فقط براي تو...
   بيا! بيا و دلم را دان كن براي خودت؛
               هر چند كه دلم انار نباشد...
    اما تو بيا!
          بيا و به حالِ اناريِ دلم بنگر... نگذار اين نيامدن، انقدر دير بشود كه
                                        اين دانه هاي دل، خشك شوند...
                                        رنگ ببازند، بي طعم و بو و طراوت...
   بيا و به حالِ اناريِ دلم بنگر...
                               دان كن اين دل بي سامان را...
                                        انگار كن دلم انار است...

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...