شعر

چمخانه

         وقتي دريا روبروي من است 

زيباترين

زيباترين دريا

دريايى است كه هنوز در آن نرانده‌ايم

(ناظم حكمت)

عروس صبح

گل خورشيد وا مي شد

(حميد مصدق)

واژگان زندگي!

من هميشه با سه واژه زندگي كرده ام
 راه ها رفته ام
 بازي ها كرده ام
 درخت
 پرنده
‌آسمان
من هميشه در آرزوي واژه هاي ديگر بودم
 به مادرم مي گفتم
از بازار واژه بخريد
مگر سبدتان جا ندارد
 مي گفت
 با همين سه واژه زندگي كن
 با هم صحبت كنيد
 با هم فال بگيريد
 كم داشتن واژه فقر نيست
من مي دانستم كه فقر مدادرنگي نداشتن
 بيشتر از فقر كم واژگي ست
وقتي با درخت بودم
پرنده مي گفت
 درخت را بايد با رنگ سبز نوشت
 تا من آرزوي پرواز كنم
 من درخت را فقط با مداد زرد مي توانستم بنويسم
 تنها مدادي كه داشتم
و پرنده در زردي
واژه ي درخت را پاييزي مي ديد
و قهر مي كرد
صبح امروز به مادرم گفتم
 براي احمدرضا مداد رنگي بخريد
مادرم خنديد :
 درد شما را واژه دوا ميكند


احمدرضا احمدي

درد ِدست

سالهاي آزگاري هست
كه مي آزارد
خارشي دستان خشك و خالي ام را سخت
و در انگشتان غمگين مانده ام مانده است
 شوق سرشار فشردن ها
آهن سردي خميري رشته اي دستي
 سنگ خاراي سياهي يا كه رنگين برگ گلبرگي
دست من خالي است
اي طبيب آشنا دردي است در ستم
 كه به انگشتان خشك و خشمگين هر دم
 مي فشارم من گلويش را
من ولي در باغ مي مانم كه باغم پر گل و ياد است
وز فراز چشم انداز فراوان پرده ها پيدا
برگ افشان درختان تبر خورده
 مرگ شبنم ها
 سركشي خارها
 و جستجوي ريشه ها درخاك
 عطر پنهان بهاري زندگي آرا
اين چه فرياد است
 بلبلان خسته بتل خار در پهلو ؟
مرگ در باغي كه هر گلدانه خشمي در آن روياست
مرگ در باغي كه من دارم
در كنار غنچه هاي تنگدل زيباست
 آري آري من به باغ خفته مي مانم
 باغ باغ ما است
پنج روزي بيش و كم گر پايمال پاي صياد است

(سياوش كسرايي)

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...