شعر

اين سوز نهفتن تا كي؟

ما نام خود ز صفحه دل‌ها سترده‌ايم

ما نام خود زصفحه دل‌ها سترده‌ايم
از دفتر جهان ورق باد برده‌ايم

چون سرو تازه روي در اين بوستان
در راه سرد و گرم جهان پا فشرده‌ايم

نزديك‌تر ز پرده چشم است از نگاه
راهي كه ما به كعبه مقصود برده‌ايم

از صبح پرده سوز خدايا نگاه دار
اين رازها كه ما به دل شب سپرده‌ايم

هر نقش نيك و بد كه در آئينه ديده‌ايم
صائب ز لوح خاطر روشن سترده‌ايم

مأخذ تصوير: سايت moghimnejad

هركجا وقت خوش افتاد

اين چه حرفي است كه در عالم بالاست بهشت
هركجا وقت خوش افتاد، همانجاست بهشت

از درون سيه توست جهان چون دوزخ
دل اگر تيره نباشد، همه دنياست بهشت

عمز زاهد همه طي شد به تمناي بهشت
او ندانست كه در ترك تمناست بهشت

چه كنم با دو كماندار

داد چشمان تو در كشتن من دست به هم
فتنه برخاست چو بنشست دو بد مست به هم
هر يك ابروي تو كافيست پي كشتن منچه كنم با دو كماندار كه پيوست به هم
شيخ پيمانه شكن توبه به ما تلقين كردآه از اين توبه و پيمانه كه بشكست به هم
دست بردم كه كشم تير غمش را از دلتير ديگر بزد و دوخت دل و دست به هم
عقلم از كار جهان رو به پريشاني داشتزلف او باز شد و كار مرا بست به هم
مرغ دل زيرك و آزادي از اين دام محالكه خم گيسوي او بافته چون شست به هم
هر دو ضد را به فسون جمع توان كرد وصالغير آسودگي و عشق كه ننشست به هم


وصال شيرازى

پريشان باد پيوسته دل از زلف پريشانش

پريشان باد پيوسته دل از زلف پريشانش
وگر برناورم فردا سر خويش از گريبانش

الا اي شحنه خوبي، ز لعل تو بسي گوهر
بدزديدست جان من، برنجانش برنجانش

گر ايمان آورد جاني، به غير كافر زلفت
بزن از آتش شوقت، تو اندر كفر و ايمانش

پريشان باد زلف او كه تا پنهان شود رويش
كه تا تنها مرا باشد پريشاني ز پنهانش

منم در عشق بي‌برگي كه اندر باغ عشق او
چو گل پاره كنم جامه ز سوداي گلستانش

در آن گل‌هاي رخسارش همي‌غلطيد روزي دل
بگفتم چيست اين گفتا همي‌غلطم در احسانش

يكي خطي نويسم من ز حال خود بر آن عارض
كه تا برخواند آن عارض كه استادست خط خوانش

وليكن سخت مي‌ترسم از آن زلف سيه كاوش
كه بس دل در رسن بستست آن هندو ز بهتانش

به چاه آن ذقن بنگر مترس اي دل ز افتادن
كه هر دل كان رسن بيند چنان چاهست زندانش

مولوي

آخرین مطالب ارسالی

ادبيات جهان محو جمالت شده چون...

دستم نمي رسد كه در آغوش گيرمت

من ز جهان بريده ام!

بيا كه مرا با تو ماجرايي هست...

هاي باران!

شب كه اينقدر نبايد به درازا بكشد!

نگير از اين دل ديوانه، ابر و باران را

توئي آن شعر دل انگيز و بلند!

گاهي به نگاهي شده يك پنجره وا كن

چاي با تو مي چسبد فقط...